Simpel: dat het gebrouwen wordt door trappistenmonniken. De Internationale Vereniging Trappist (IVT) beschermt de officiële benaming. Die krijgt een bier pas als het aan drie voorwaarden voldoet:

• Het bier moet binnen de kloostermuren van de abdij gebrouwen worden, of toch er vlakbij.
• De monniken houden toezicht op de bierproductie
• De opbrengsten gaan naar de kloostergemeenschap of naar goede doelen.

Die strenge regels maken dat er wereldwijd maar tien trappistenbrouwerijen zijn: vijf in België, twee in Nederland, één in Oostenrijk, één in Italië en één in Engeland. 

Smaak, kleur en brouwproces: het zijn dus geen elementen die een trappist definiëren. Je vindt ze in alle soorten en maten. In La Trappe Quadrupel, de eerste quadrupel ter wereld, proef je kruidnagel, noten, rozijnen, gedroogd fruit en banaan. In niets te vergelijken met Chimay Blauw, een donker en rijk winterbier van 9%. En die staan dan weer mijlenver van een Westmalle Tripel, de ‘moeder aller tripels’, een fruitig en kruidig blond bier.

Wat ze wel gemeen hebben, is het glaswerk. Al sinds 1930 drink je trappist uit een kelkvormig glas met een stabiele voet. De grote kom zorgt ervoor dat de aroma’s makkelijker vrijkomen.

De benaming ‘Trappist’ is niet altijd beschermd geweest. Pas in 1960 ging de hopbel aan het rollen, toen bracht de brouwerij van Veltem de ‘Trappist van Veltem’ uit. De monniken van Orval, die zeer nauwgezet de belangen van de trappisten behartigen, besloten om een advocaat in te huren. Op 28 februari 1962 oordeeldede rechter van de handelsrechtbank te Gent dat de brouwerij van Veltem één frank morele schade moest betalen. Vanaf dat moment konden handelaren die ten onrechte de benaming trappist gebruikten, vervolgd worden wegens oneerlijke concurrentie.